Mavi Kusmuk

Saat kaçtı, bilmiyordu. Neden orada, onu da. İçmişti, çok içmişti. İçtiğini hatırlıyordu, kusmuğu hatırlatıyordu ona. Ama saati hatırlatan hiçbir şey bulamıyordu.

Hooop.

 Bir posta daha kustu mavi kadın. Buram buram maviydi, yaklaşabilenler alıyordu maviliğin hüzün/umut dolu kokusunu. Uzaktan bakanlar, kusmuğu görüyordu yalnızca.

‘Bir kadın neden bu kadar içer…’ dedi gri-bir başka kadın. Dedi evet, ama sormadı, düşünmedi. Sahi, bir kadın, neden bu kadar içer?

Hıçkırarak bağıra bağıra ağlıyordu bizim mavi. Kustuğu yalnızca içki değildi, kadınlığını/yalnızlığını/maviliğini de kusuyordu.

Etrafındaki herkes kusmuğa bakıyordu, oysa biri başını kaldırıp kadına baksa, kustukça karardığını/maviliğini düşürdüğünü görecekti.

-Gelecek istasyon Osmanbey. Next station Osmanbey-

Kimse maviliğini yerdeki kusmuktan ayırıp ona vermedi. Yanındaki ve karşısındaki koltuklar boştu. Çünkü, ‘Bir kadın neden böyle içer…?’

Gözleri kıpkırmızıydı artık kadının, şişmiş bir çift gözün ardından seyrediyordu kınama ve iğrenme dolu bakışları.

‘Sahi, ben neden böyle içtim?’ dedi.

Kustu.

Dördüncü turuydu metroda. Kimse de kaldırıp yardım etmedi ona. Hiçbir zaman onu kaldırıp yardım eden olmadı. O da içti, işte bu kadar içti.

-Gelecek istasyon Şişli/Mecidiyeköy. Next station Şişli/Mecidiyeköy-

Yeşil bir kadın, 3 vagon öteden izledi, bir zamanlar mavi olan kadını. Çantasından iki paket peçete çıkardı. Kalkıp ona verdi, yaşlarını sislin, dökülenleri toplasın diye. Kusmuk kokan sararmış dudaklarını değil, tüm maviliğini kaybetmiş gözlerini sildi.

Sustu.

Maviliğini hatırladı kadın, eğilip almadı. Artık o da griydi, herkes gibi.

-Gelecek istasyon Gayrettepe/Zincirlikuyu. Next station Gayrettepe/Zincirlikuyu.

Kapılar açıldı. Tüm maviliğini kaybeden gri kadın, çıktı gitti.

Sahi, ‘bir kadın neden bu kadar çok içer…?’

Alara Çakmakçı